زرتشتیان هنگام برابری نام روز و ماه، آن روز را جشن می‌گیرند كه این جشن‌ها جشن‌های ماهیانه خوانده می‌شود. در سال 15 جشن ماهیانه وجود دارد (12 بار برابری نام روز و ماه و 3 روز «دی‌به‌مهر» و «دی‌به‌دین» و «دی‌به‌آذر» از ماه دی) كه هر یك با افزودن پسوند «گان» به نام روز یا ماه خوانده می‌شود (مانند دیگان، بهمنگان، اسفندگان).
نخستین جشن ماهیانه فروردینگان است كه «فرودگ» نیز خوانده می‌شود. این جشن كه 19 فروردین برپا می‌شود، به فروهر پاك نیاكان و درگذشتگان ارتباط دارد. زرتشتیان در این روز به آرامگاه رفته و بوی خوش بر آتش می‌نهند و برای بخشش میزد، میوه یا لرك به آنجا می‌برند. موبدان مراسم آفرینگان‌خوانی را به جا می‌آورند و باشندگان بر روان و فروهر درگذشتگان درو می‌فرستند. پس از پایان مراسم میوه‌های بریده شده و گاهی سیروگ و لرك بین آنها پخش می‌شود.
فروردین، نام ماه آغازین سال و روز نوزدهم هر ماه است. برابرِ اوستایی واژه فروردین، «فروشی» است. برخی اوستاشناسان آن را مركب از «فر» به چم پیش و جلو؛ و ریشه «وش» می‌دانند كه وش ممكن است به جای واژه «وخش» به چم بالیدن به كار رفته باشد.
بنا بر یسنا 26 بند 4، پنج نیرو در وجود آدمی هست: اهو(جان)، دئنا(وجدان)، بئوذه(درك و فهم)، اورون(روان) و فروشی(فروهر). فروهر در اوستا به گونه فروشی آمده است. بلندترین یشت اوستا فروردین یشت است. آنگونه كه از نخستین بندهای فروردین یشت برمی‌آید، اهورامزدا به اشوزرتشت می‌گوید: « ای زرتشت، فروهرهای پاكان مرا در كار آفرینش یاری كردند. از پرتو فر و شكوه آنهاست كه من آسمان و زمین و آنچه در روی آن است از رود و گیاهان و جانوران و مردمان را نگاه می‌دارم. و این چنین خواهد بود تا دامنه رستاخیز؛... اگر یاری فروهر پاكان نبود هرآینه نه گیتی پایدار می‌ماند و نه انسان و نه چهارپایان. و سراسر گیتی گرفتار دیو دروغ می‌شد...»
بخشی دیگر از اوستا نیز همازور فروردینگان نام دارد كه در آن به فروهر زرتشت و نخستین پیروان وی و دیگر نامداران دین مزدیسنا درود فرستاده می‌شود. به جز این، فروهرها در دیگر بخش‌های اوستا بسیار یاد شده‌اند.
فروهر نیك توانای پاكان و درگذشتگان كه بنا بر بند 49 فروردین یشت در هنگام همس‌پت‌مدیم از آرامگاه‌های خود به سوی زمین فرود می‌آیند و ده شب پی‌در‌پی از برای آگاهی یافتن از بازماندگان در اینجا به سر می‌برند، با آتش بام كردن پیش از نوروز بدرقه می‌شوند تا بامداد نوروز پیش از برآمدن آفتاب به دنیای دیگر بروند.
نخستین جشن ماهیانه فروردینگان است كه «فرودگ» نیز خوانده می‌شود. این جشن كه 19 فروردین برپا می‌شود، به فروهر پاك نیاكان و درگذشتگان ارتباط دارد. زرتشتیان در این روز به آرامگاه رفته و بوی خوش بر آتش می‌نهند و برای بخشش میزد، میوه یا لرك به آنجا می‌برند. موبدان مراسم آفرینگان‌خوانی را به جا می‌آورند و باشندگان بر روان و فروهر درگذشتگان درو می‌فرستند. پس از پایان مراسم میوه‌های بریده شده و گاهی سیروگ و لرك بین آنها پخش می‌شود.
فروردین، نام ماه آغازین سال و روز نوزدهم هر ماه است. برابرِ اوستایی واژه فروردین، «فروشی» است. برخی اوستاشناسان آن را مركب از «فر» به چم پیش و جلو؛ و ریشه «وش» می‌دانند كه وش ممكن است به جای واژه «وخش» به چم بالیدن به كار رفته باشد.
بنا بر یسنا 26 بند 4، پنج نیرو در وجود آدمی هست: اهو(جان)، دئنا(وجدان)، بئوذه(درك و فهم)، اورون(روان) و فروشی(فروهر). فروهر در اوستا به گونه فروشی آمده است. بلندترین یشت اوستا فروردین یشت است. آنگونه كه از نخستین بندهای فروردین یشت برمی‌آید، اهورامزدا به اشوزرتشت می‌گوید: « ای زرتشت، فروهرهای پاكان مرا در كار آفرینش یاری كردند. از پرتو فر و شكوه آنهاست كه من آسمان و زمین و آنچه در روی آن است از رود و گیاهان و جانوران و مردمان را نگاه می‌دارم. و این چنین خواهد بود تا دامنه رستاخیز؛... اگر یاری فروهر پاكان نبود هرآینه نه گیتی پایدار می‌ماند و نه انسان و نه چهارپایان. و سراسر گیتی گرفتار دیو دروغ می‌شد...»
بخشی دیگر از اوستا نیز همازور فروردینگان نام دارد كه در آن به فروهر زرتشت و نخستین پیروان وی و دیگر نامداران دین مزدیسنا درود فرستاده می‌شود. به جز این، فروهرها در دیگر بخش‌های اوستا بسیار یاد شده‌اند.
فروهر نیك توانای پاكان و درگذشتگان كه بنا بر بند 49 فروردین یشت در هنگام همس‌پت‌مدیم از آرامگاه‌های خود به سوی زمین فرود می‌آیند و ده شب پی‌در‌پی از برای آگاهی یافتن از بازماندگان در اینجا به سر می‌برند، با آتش بام كردن پیش از نوروز بدرقه می‌شوند تا بامداد نوروز پیش از برآمدن آفتاب به دنیای دیگر بروند.
